Mavi En Sıcak Renktir

Uzun bir filmdi her şeyden önce. Sıkıldığım ve ilerletmek zorunda kaldığım sahneler oldu. Filmdeki erotik sahneler yüzünden filme farklı bir gözle bakılmamalı çünkü filmde sanat,felsefe, edebiyat, tarih,eğitim sistemi vb. birçok şey ve kavram irdelenmiş. Artı birçok filozof,bilim insanı,sanatçı ve kitap ismi geçiyor. Bob Marley'den tutun da Sartre'ye kadar. Sahneler çok uzundu. Bu durum sanat,felsefe,edebiyat üzerine yapılan sohpetlerin bulunduğu sahneler açısından harikaydı. Ama ne yalan söyleyeyim erotik sahneler çok rahatsız edici ve gereğinden uzun olduğu için es geçmek zorunda kaldım. Ama sanki film değil de gerçek bir hayatı izliyormuşuz gibi doğal bir hissi vardı filmin.

Eşcinselliğin doğal ve gerçekçi, yoğun duygularla yansıtıldığı acı aşk'lı histerik aşk boyutlu sanatsal bi film.
Ruh dalgalanmaları, duyguların aktarılması yönünde Adèle Exarchopoulos ve Léa Seydoux başarılı oyunculuklar göstermiş.
Film çok sade ve duygular-hisler soft tutulduğundan bi etkileyiciliği yok. Herşey yavaş tempoda, günlük yaşam modunda doğalın doğalında.
Süresinin 3 saat uzunluğuda ayrı bi eksi. Ama yarım eksi, en azından kopukluk yapmıyor sadece durağan bi işleniş. Abdellatif Kechiche zaten bayılıyor uzunun uzun metrajlı filmlere. Fransız yapımlarının olmazsa olmazıdır erotizmin üst sınırındaki pornografik görüntüler ve müstehcenliğin olması. Ve bu sahneler buradada olduğu gibi yoğun bi histerikle sıradışıdır.
İster heteroseksüel olsun ister homoseksüel: aşk dramı her bazda aynı yıkım oluyor.

Aynı tema-konuda ve etkileyicilikde tüm zamanda en iyisi Room in Rome'dur.