Ana Yurdu

İzlerken hazmı zor, keskin ve baya çarpıcı film.
Her yerde her zaman yaşanan anne ile kız sorunlarının birbirine hem çevresel hemde benliğine zıt ve anne olanın zalim, kızında kurban rolünde ve baskıya inat etmeniyle şekillendirilmiş.
Dinin yaşayışa, herşeye alet edilmesiyle daima bi ibadet fanatikliğiyle kızını buna zorlaması, bildiğiniz zorlamadan uzak, psikolojik yollardan, annelik acıtasyonuyla, tatlı dillilikle kızına iyilik yaptığını sanıp kızını bunalıma sokması ve ikisi arasındaki gerginlikler falan başarılı anlatılmış. Ülkemizdeki tipik annelerden.
Nesrin'i başlarda bilinçli olarak görmüşken bi anda köy ortamına uyum sağlayıp şalvar giyip kökenine gidip, mutsuzluktan-kendini affetmeme gibi sorunlarından kurtulma psiko çabasıyla topluma inat gidip ve annesinin psikolojiksel baskılarıylada bunalıma sürüklenip kendini ezikleyen tepkiyle karşılık vermesiyle en sonda başta annesi ve toplumun korktuğu şeyi yapması, o cinsel sahnedede feryatları ve gelip aynaya bakmasıyla film finalleniyor. O sahnesi cidden sarsıcı, kendini o duruma sokmak, kamera açısındaki parmak tutmayla isteme ve sonrasındaki feryat sesleri. Baskılamanın en son da patlamasıyla ya kendi benliğimizi kabul ediyoruz yada bununla sürünüyoruz. Köy halkının daima süren dedikoduları ve genelinin hep namus üzerine olması, delinin dışında başka erkek olmaması ve kadınların birbirine bitch diye diyalogları cidden kadın kadının kurdudur. Tek bir cinsiyet akımını övmenin ne kadar boş iş olacağını göstermiş Senem Tüzen. Ki çevrenize bakın, öyle zaten.
Psikolojik, sağlam bi dram filmi. O kadar gerçekçi ve sarsıcı çekilmişki, izlerken düğümleniyorsunuz. Bir kadının elinden çıkma iş'le daha bi etkileyici. Oldukça cesur.
Senem Tüzen'in bu film çekilmeden anne olmak istemeyişi tavrını beğendim.
Oyunculuklar oscar'lık, köydeki kadınlarda dahil. Her an daha güçlenen merak unsuruyla, diyaloglarla filmi adım adım anlamamızla, karanlık çekimiyle kesinlikle izlenilesi bi anne-kız ilişkisi gerilimi. Ödülleri haketmiş.