Mother’s Instinct

Bir filmde bir çocuğun kaybından bahsediliyorsa benim gibi dört çocuğu olan ve her daim çocuklarla olan birisi için mutlaka izlenmesi gereken bir filmdir. 2017 yapımı Benedict Cumberbatch'lı The Child in Time böyle bir filmdi. The Child in Time'de çocuk gerçekten kaybolmuş, kaçırılmıştı. Bu filmde ise çocuk basitçe ölüyor. Söylemesi kolay, yaşaması zor. Fakat daha zor olan böylesi bir olayı ve sonrasındaki yası iyi anlatabilmek. Buradaki anlatımdan kasıt diyaloglar değil oyunculara düşen oyunculuk yönü. Filmde bu anlatımı iyi yapabilmek için çok iyi iki kadın oyuncu seçilmiş. Oscarlık iki performans izledik. Jessica Chastain ve Anne Hathaway. Ölen çocuğun annesi rolündeki Hathaway ile gelgitler arasındaki Chastain. Filmi iki bölümde ele alabiliriz. İlk bölüm USA rüyasını 1960'larda yaşayan iki komşu, çok iyi iki arkadaş, onların araları çok iyi kocaları ve aynı yaşta olan ve aynı sınıfa giden iki çocuk. Her şey toz pembe devam ederken yaşanan bir kaza ve çocuğun ölümü ile ilk bölüm sona erdi. Burada hüzün bulutları üzerimize çökerken zaman zaman kurduğumuz empati ile nefeslerimiz kesildi. Çok zordur evlat ölümü. Ve her daim söylendiği gibi, hiçbir anne-baba evlatlarını gömmemeli. Doğrusu evlatların; yaşları ne olursa olsun anne-babalarını gömmeleridir. Fakat hayatta, bizim memlekette söylendiği gibi "sıralı ölüm" her daim gerçekleşmez ve sıranın önüne geçen daha genç birileri her daim olur. Ve gerçek hüzün, gerçek yas buradadır.
Filmin 2.bölümü çocuğunun ölümünü kabullenemeyen, Hathaway’in hayat verdiği Celine’in yası sonrası normal hayata dönme çabalarını izlemeye başlıyoruz. Lakin daha önce ruhsal sorunları için tedavi görmüş Alice’in paranoyası ile Celine’in tutarsızlıkları arasında gidip gelemiyoruz. Belki yazar da senarist de yönetmen de bu ikilem arasında kalınmasını istemiş olsa da baştan Celine’nin birilerinin başına bir çorap öreceği ayan beyandı. İstenilen twestin gerçekleşmemesi ve üzülerek söylüyorum ki kötü kadının kazanmasını izlemek en basit tabir ile can sıkıcıydı. Yok, yok bu hislerimi anlatmadı. Resmen sinir bozucuydu. Kadın önce ölen oğlunun yanına, oğlunun en yakın arkadaşını göndermeye çalıştı. Sonra en yakın arkadaşının oğlunu sahiplenmek için önce en büyük engel olan kocasını, sonra yakın arkadaşı ve kocasını öldürdü. Neticede çocuğu da evlat edinerek amacına, hastalıklı amacına ulaştı. Bir dönem filmi olması çok değerli. O dönemin giyim tarzı başta olmak üzere her yerdeki eşya ve araçlar, seçilen renkler ve uyumları harikaydı. İki kadının oyunculukları ve rolleri dışında diğer roller figüran gibi kaldığı için başka oyunculuklardan bahsetmeye değer değiller. Filmin adının Alice’in arkadaşından şüphelenmesine neden olan içgüdü mü yoksa annelik hislerini giderebileceği başkasına ait çocuğu ele geçirebilmek için dört kişiyi öldüren vahşi güdü müydü anlayamadık. Neticede sinir bozucu bir sonu olan iyi bir filmdi.

İki iyi aktristten güçlü performanslarla ilerleyen (Anne Hathaway muazzam, Oskar aldığı Sefiller de bile bu kadar etkilememişti beni) acı, suçluluk ve yası anlatrak başlayan bir dramaydı.
Baş edilemez olan ile baş etmenin bir yoluda kaybettiğin kişinin yerine başkasını koymaktır da bunun cıvcığını çıkartan bi yapıma döndü. 60'lar Amerikasın da bir baliyöde iki iyi arkadaşın suçluluk duygularıyla birbirini hırpalamasını izledik ilk bir saat.
Sonrasın da ise olaylar abartılı hatta uçuk bir hal aldı ki bekleneni yapmayın, ucuza kaçmayın diye haykırmak istedim. Ama yaptılar iyi olabilecek bir dramayı vasat bir gerilime çevirdiler.
Sıradan bir ev kadınının çocuğunu kaybedince, yaşadığı acıyla bir kaç ayda acımasız bir seri katile dönüşmesi nerden baksanız abest. Hedefe giden her yol mubahtırı uygulayan bir insan, Celine nin de dediği gibi bir canavardır.