Daima Mutlu

Mike Leigh'in yazıp yönettiği 'Daima Mutlu' (Happy Go Lucky) Poppy adlı bir kadının modern pollyana misali bir yaşam sürmesini ve bunun getirilerini izliyoruz.
Film ilk andan itibaren bir kadın gözüyle dünyayı ele alıyor, hele hele bu kadar optimist bir kadınsa ne kadar zor olduğunu açıkça görebiliriz. Ara ara bazı boş geçen sahnelerine inat, modern kadın kitaplarından çıkmış gibi kendini sevdiren, renkli bir film... Okuması zor olmayan bir film olsa bile, nedense filmi okumak istedim. Senaryonun değişik yapısı, filmin sadeliği derken aslında filmin tek bir şeyden ibaret olduğunu görüyoruz.

Sally Hawkins, filmi resmen alıp götürüyor. Senaryo onun üstünde can buluyor diyebiliriz. Uzun zamandır böyle güçlü bir kadın başrol performans izlememiştim. Kah güldürüyor, kah duygusallaştırıyor.

Öncelikle şunu söylemeliyim, IMDb'deki ve buradaki puanını son derece hak eden bir film. Basit görünümünün altında, mutluluğu ve mutsuzluğu ile hayata hep gülerek bakan bir karakteri ve o karakterin karşılaştığı hayat gerçeklerini anlatıyor. Gerçekten Woody Allen tarzına benzeyen bu filmi ister seversiniz ister sevmezsiniz, tercih-zevk meselesidir. Ama kötü denmesini çok boş buluyorum. Çünkü dram her zaman depresyondaki bir karakterin kendi düşünceleriyle çatışması değildir, ya da komedi izleyenin her zaman karın ağrıtma derecesinde güldürülmesi değildir. Yani ne gülmeyi ne de ağlamayı bekleyin. Sonunda küçücük bir gülümseme yaratması için bile bu filmi izlemenizi tavsiye ederim. 7/10

Yine Mike Leigh yine müthiş bir senaryo, yine müthiş karakterler ve yine müthiş bir anlatım... Tipik ingiliz yaşantısını olabildiğine orta sınıf sosyal tabaka üzerinden ve daha önce alışık olmadığımız Mike Leigh görüntüleriyle izliyoruz. Daha açık, güneşli ve neşeli bir atmosfer. Filmin ismiyle paralel. Daha pozitif enerji yayan bir film var. Oyunculuk dersi veren Sally Hawkins ve unutulduğunu düşündüğüm Eddie Marsan ciddi anlamda döktürüyor. Öyle ki filmin finaline doğru Eddie Marsan tek çekimlerdeki olağanüstü performansını ilgili sahnede adeta ikiye katlıyor. Mike Leigh'in her zamanki toplumsal muhalefet üslubu bu filmde de etkisini göstermiş. Tabii bunu daha ziyade depresif karakter Scott üstünden vurguluyor. Ve görüntü yönetiminde dikkat çeken insan manzaraları da var. Oscar ve Altın Küre yarışında bu filmin es geçilmesi inanılır gibi değil. Halbuki alt metinde çok sağlam teknikler var. Mesela filmde şiddet uygulayan küçük çocuk ile Scott arasında ciddi bir benzerlik var. Birbirinden oldukça ayrı ama aslında herkesin de kendisinden bir şeyler bulabileceği eşsiz karakterler için, senaryosu ve anlatımı için büyük yönetmen Mike Leigh'e teşekkürler. Keşke müziklerin üstünde durulsaydı ve keşke kurguda benzer nitelikteki sahneleri ve replikleri daha az görseydik diye de eklemek lazım. İzleyin izlettirin. 8/10

film için vakit kaybı diyenlere inanamıyorum. yani evet belki herkesin tarzı olan bir film değil ama kesinlikle vasat bir film de değil. filmi izledikten sonra direk siteye girip yorum yazmak istedim ama diğer yorumları okuyunca sinirlendim doğrusu hatta hiç yapmadığım birşey yaptım film için anlamsız, berbat diyen alttaki 3 yorum için beğenmedim butonuna tıkladım.genellikle bunu yapmam çünkü değişik fikirlere saygım var ama bu kadarı da olmaz dedim içimden. ben izlerken hiç bitmesin istedim resmen. müzikleriyle,karakterleriyle rahatlatan ve düşündüren bir film çünkü. yalnız bu işi bir olay üzerine kurmamışlar başkarakter üzerinden ilerlemişler yani film bir olay kurgusuna sahip değil.yine de çok beğendiğim bir filmdi. Poppy'i bazıları çok itici bulmuş ama bunu kıskançlıklarına veriyorum. bence o hayattta herkesin olmak isteyeceği türden birisi.elimizde tek bir hayat var ve en azından bu dünyada bir ikincisi daha elimize geçmeyecek o yüzden biraz daha optimist olmaya çalışalım lütfen. Filmi izleyin!! Poppy den hayatla ilgili önemli bir ders alıcaksınız:)

Öncelikle şunu söylemeliyim: Sanki bir Woody Allen filmi izliyorum hissine kapılıyorsunuz. Özellikle müzikleri ve anlatım tarzından olsa gerek sanırım..."Şu hayatta, bir Poppy olmak." Belki de bir çoğumuzun başaramadığı bir şey. Poppy'in gözlerinden hayat penceresine bakmak çok eğlenceli, düşündürücüydü. Onun sabrına ve optimist tarafına hayran kalıyorsunuz. Keşke etrafımızda Poppy gibi birileri olsa diye düşünüyorsunuz. Ne yazık ki çağımız Poppy gibi insanları tanımıyor, dikkate almıyor ve yok ediyor. Ben de bir ilkokul öğretmeniyim ve Poppy'den 2 saatliğine çok iyi ders aldım hayatla ilgili. Bunun ona tanrı tarafınfan verilmiş bir mucize olduğunu düşünüyorum. Diğer iki kardeşi karamsar, sinirli, gergin insanlar. Yani günümüzün normal tabir ettiği insanlar katagorisine dahil. Filmden sonra çok çabalayıp bir Poppy olabilir miyim diye düşündüm ve düşünüyorum. Çok beğendim, iyi seyirler:))