Hakan Günday

Mağaralarda yaşamayı kabul etmiş, şehirlerden uzakta yapayalnız, çırılçıplak yaşamayı medeniyete başkaldırı olarak görmüş insanlar vardı aklımda.. 'Acaba' dedim, benim içindeki isteğin kaynağı da böylesine bir medeniyet düşmanlığı mı ya da içine dönme arzusu mu? Medeniyete düşman değildim.. Sadece zarar veren yönlerinin farkındaydım.. İçine dönmeninse peşinde asla değildim, çünkü çok boyutlu düşünmeye başladığım günden beri içimden asla çıkamamıştım.. Benim yapmaya uğraştığım, kendime sonsuz bir yalnızlık içinde yaşayabileceğimi kanıtlamak da değildi.. Çünkü zaten bir insanın hissedebileceği en büyük yalnızlık suyunu içiyordum her uykumdan önce..Tek isteğim düşünmemekti benim.. (Kinyas ve Kayra)

Dünya boşuna dönüyordu.. Kaza yapıp ters dönmüş bir arabanın boşa dönen arka lastiği gibi.. Hiç bir işe yaramıyordu.. İlkellik mıknatıs gibidir.. Dev bir mıknatıs. Biz istemesek de, vücudumuzda ki demir ona doğru gider.. Beynimize işlenmiş bir ilkel insan dövmesiyle doğarız.. Yemek, uyumak, bağırsaklarımızdakileri çıkarmak dışında yaptığımız her şey fazladandır.. Üremek dahil.. Geriye kalan her şey uydurulmuştur.. Caddeler, evler, giysiler.. Aşk, siyaset, tıp, savaş.. Bunların hepsi insanoğlunun boynuna asılmış aksesuarlardır.. Teker teker hepsinden kurtulunur ve üç ana eyleme dönülürse insanlık kendini hatırlayacaktır.. İnsanlardan ve bütün canlılardan iğreniyorum.. Kendimdense nefret etmekten yoruldum ve bu konuda hiçbir şey hissetmiyorum.. Oksijen ile alışverişi olan her yaratık midemi bulandırıyor.. Gözkapaklarımı derime kaynak makinesiyle yapıştırmak istiyorum.. Bir canlı daha görmemek için! Kalabalıklardan korkuyorum.. Tek istediğim bütün düşündüklerimi içinde barındıran beynimi, bedenimden yırtıp uzay boşluğuna fırlatmak.. Bedenim olmadan sadece ve sadece var olduğumu bana hatırlatacak olan zihnimin uçmasını istiyorum.. Buna ruh diyenlerde var.. İlgilenmiyorum isimlerle.. Sadece hiçliğin içinde bedensiz bir zihin olmak istiyorum.. Sadece bir düşünce olarak var olmak.. Tek aklıma gelen bu, yaşama acımdan kurtulmak için.. Sonsuz hiçlikte yüzen bir düşünce.. O kadar.. Ölmek mi gerek bunun için.. Belki evet, belki hayır.. Ölünce tamamen yok olma ihtimali de var.. Düşüncenin de, zihnin de gömülüp çürüme ihtimali.. Onun için ben hala nefes alıp veriyorken gerçekleştireceğim zihnimi yok etmeyi.. Bedenim yokmuş ve üzerinde durduğum dünya sonsuz bir hiçlikmiş gibi var olacağım.. Sadece bir zihin.. Çevresinde de yediklerini boşaltan, uyuyan bir et! (Kinyas ve Kayra)

Düşün! Bize, matematik dünyanın kurgusal ve sonsuz olduğu öğretildi.. Bunu kabul ederim.. 1den sonra 2 gelir dendi.. Bunu da kabul ederim.. Ama sonra 1 ile 2 arasındaki sonsuzluğu düşündüm.. Peki o nereye gitti? İrrasyonel sayılar varken bir sayıdan sonra diğer bir tam sayı nasıl gelebilir? Eğer 1 den sonra virgül konursa ve bununda kıçına sonsuz sayı konabiliyorsa 2 nasıl gelir? İşte, soru bu.. Yanıtsız bir soru! Ve işte matematiğin hatası, dolayısıyla matematik yok.. Onun üzerine kurulmuş dünya düzeni de yok.. Ama ben anlayabilirim.. Anlayabilirim bu sorunu.. Ve o zaman ortaya yaklaşık sayılar çıkar.. Yani hiçbir sayı tam değildir.. Hepsi tama yaklaşır ama varamaz.. Demektir ki 1.9999..99’u bize 2 diye yutturmaya çalışan bir dünyanın çocuklarıyız.. Ve dünya da aslında tam gibi görünürken, aslında bir irrasyonellik harikası.. İşte bunun için hayat yoktur.. Olsa dahi o da irrasyoneldir.. Yani anlamsızdır.. Ne bir başlama nedeni, ne de bir oluş nedeni vardır.. Evrende uçuşan kocaman bir irrasyonellik.. Tabi ki dünyanın bir anlamı olması gerekmiyor.. Belki de onu anlamlandıran üzerinde yaşayan akıl sahibi yaratıklardır.. Ama onların da bizi getirdiği nokta ortada! İlk duyulduğunda mantıklı gelebilecek düşüncesi aslında hayatının boşluğunu süsleyen ve bu boşlukta amaçsızca dolaşan bir adamın ciğerinden çıkan son çabaydı.. 1, 2 nin nedeni değilse, benim de varlığıma bir neden aramam anlamsız olurdu.. Ben hayatta değilim ama ölüme inandın.. Hayat yok ama ölüm var..! Kinyas ve Kayra | Hakan Günday